Overslaan en naar de inhoud gaan

Louise Lawler

Gedurende de komende 3 jaar mag het Middelheimmuseum dit kunstwerk, dat deel uitmaakt van de collectie van collega-kunstenaar Sol Lewitt, tentoonstellen in het museum als een langdurige bruikleen. Het geluidskunstwerk blijft al die tijd opgesteld in Het Huis van Robbrecht en Daem architecten, en de architectuur en kunst versterken elkaar, en bieden elkaar nieuwe betekenissen. Wat men hoort is de stem van de kunstenaar, die op een speelse manier exotische vogels lijkt na te bootsen. Het paviljoen lijkt een opengelaten kooi, en de fauna uit het park heeft er vrij spel.

Bij zorgvuldig luisteren, en met behulp van de door de kunstenaar aangebrachte tekst, merk je op dat het niet om willekeurige vogelgeluiden gaat, maar om de namen van kunstenaars. De oplijsting bestaat uit de namen van de kunstenaars die in de grote Westerse museumcollectie de canon uitmaken, zoals oa. Vito Acconci, Dan Graham, Ed Ruscha en Lawrence Weiner. Voor de opmerkzame bezoeker wordt duidelijk dat het telkens om mannen gaat, en kunstenaars met Westerse roots. Elke naam wordt een unieke sound die inspeelt op het fonetische karakter of op de lettergrepen van de naam. Sommige namen worden vaak herhaald en sommigen zijn moeilijk te verstaan. Het werk, dat door de kunstenaar op steeds andere wijzen opgesteld wordt (zowel binnen als buiten, en zelfs gepubliceerd op een audiocassette door Tellus, een audiomagazine dat je kon bestellen via post), kan op veel verschillende manieren geïnterpreteerd worden: als een aanklacht tegen de machtsverhoudingen in de kunstwereld, als een observatie van de nieuwe vermengingen van het exotische en het inheemse of als een conceptuele benadering van sculptuur: een verrassende samenkomst van geluid, ruimte en de aandacht van de toeschouwer.

Louise Lawler (°1947, US) begon haar carrière in de jaren 1980 met vooral fotografische werken van kunstwerken van andere kunstenaars. Ze was geïnteresseerd in de manier waarop kunst werd tentoongesteld in private en publieke collecties. Ze behoort samen met kunstenaars als Cindy Sherman en Barbara Kruger tot de ‘Pictures Generation’. Later maakt ze zelfs foto’s van haar eigen foto’s opgesteld in musea. Ze houdt ervan de kunstwereld tegen zichzelf uit te spelen, maar hekelt op een milde manier. Lawler daagt de powers that be uit de kunstwereld uit en bekritiseert de verheerlijking van kunstobjecten en de marketing van (meestal mannelijke) kunstenaars. Haar werk was te zien in het MOMA (1987), Documenta Kassel (2007) en het Stedelijk Museum (2010) in Amsterdam.

Louise Lawler, Birdcalls, 1972-81 - Copyright The LeWitt Collection - Foto Tom Cornille.

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Word vriend van het museum